Gestapo drži ključ

 POSLE nemačkog streljanja jevrejskih muškaraca i gušenja njihovih žena i dece, šta je preostalo Srbima da učine u svome “učešću u istrebljenju srpskih Jevreja” za koje ih je optužio Helsinški komitet u Srbiji?!
Evo šta o tome kažu strani istoričari holokausta.
Pokojni Menahem Šelah, profesor istorije u Izraelu, poreklom iz Zagreba, u odrednici “Enciklopedije Holokosta” Nedićevoj kvislinškoj vladi konkretno kao učešće u “sprovođenju politike prema Jevrejima” pripisuje to što su “policija i žandarmerija te vlade pomagali Nemcima u hvatanju Jevreja”.
Austrijski istoričar Valter Manošek u knjizi o “vojnoj okupacionoj politici ubijanja Jevreja u Srbiji 1941-42” koju je objavio nemački Ured za istraživanje vojne istorije u Oldenburgu potvrđuje da Nedić nije odlučivao o likvidaciji Jevreja u Srbiji i da je holokaust u njoj bio “zajedničko delo nemačke vojske, nemačkih policijskih odreda, vojne uprave i pokrajinskih feldkomandatura”.
Uloga Nedićevog režima u stradanju srpskih Jevreja bila je zla i prljava, ali samo pomoćna.
Rukovodeću ulogu u rešavanju jevrejskog pitanja u Srbiji je imala nemačka tajna državna policija Gestapo.
Najveću saradnju Gestapou pružala je Specijalna policija Uprave grada Beograda, u čijem okviru je osnovan VII Odsek za Jevreje i Cigane.
Istoričar Branislav Božović je podrobno istražio ulogu domaće policije u progonu Jevreja koristeći arhivski fond Gestapoa, čiji se najveći deo nalazi u Istorijskom arhivu Beograda.
On je ustanovio:
“Već je istaknuto da su odlučivanje o životu i o smrti uhapšenih i interniranih Jevreja i sam čin njihove fizičke likvidacije bili rezervisani isključivo za okupatorsku policiju i vojsku, a da su kvislinške vlasti učestvovale u primeni uobičajenih pomoćnih represivnih mera protiv Jevreja, preduzetih na rasnoj osnovi”.
U naredbi vojnog zapovednika od 30. maja 1941. u paragrafu 21. piše: “Srpske vlasti su odgovorne za izvršenje naređenja sadržanih u ovoj naredbi”. Poslednji paragraf: “Ko se usprotivi odredbama ove naredbe biće kažnjen zatvorom i novčanom kaznom, a u teškim slučajevima robijom ili smrću.”
Kako su vlasti Nedićevog režima sprovodile ovu nemačku naredbu pokazuje, između ostalog, pismo vršioca dužnosti bana Banske uprave Moravske banovine M. Kostića svim sreskim načelnicima (pod brojem 1580/10.VI.1941):
“...Ministarstvo unutrašnjih poslova aktom Br. 180 od 4. juna 1941.g. dostavlja naređenje sledeće sadržine:
Povodom objavljivanja naredbe koja se odnosi na Jevreje i Cigane u listu uredaba vojnog zapovednika u Srbiji Br. 7 i 8 od 31. maja 1941. g. preporučuje Vam se da podređene vlasti uputite, da se strogo pridržavaju svih propisanih odredaba pomenute naredbe, s tim da po njima najhitnije postupaju, pod ličnom odgovornošću pojedinih starešina upravno-policijskih vlasti.
Naročitu pažnju obratite da se sva lica, prema naredbi, uvedu u spiskove Jevreja u predviđenom roku. Ovo isto važi i za Cigane koji će se na osnovi prijave ubeležavati u ciganske liste.
Voditi strogo računa da svi Jevreji nose stalno traku sa natpisom “JEVREJIN”.
Odmah ukloniti iz državne i samoupravne službe sve službenike Jevreje...
Voditi stalni nadzor da Jevreji ne upražnjavaju u pojedinim zvanjima zabranjenu praksu, osim u slučajevima odobrenim u Naredbi (lekari, zubni lekari, veterinari, apotekari itd.).
Sprečiti svaki pokušaj Jevreja da posećuju mesta za razonodu svake vrste (pozorište, bioskop, javno kupatilo, itd.)...
Povodom nadležnosti domaćih vlasti istoričar Božović kaže:
“...Domaće vlasti su bile najviše angažovane u početnom periodu okupacije, kada je trebalo izvršiti obaveze koje su odredili nemački vojni zapovednik, njegov Upravni štab, Gestapo i drugi merodavni organi. Obim poslova kvislinga naglo se smanjio interniranjem Jevreja u posebne logore do kraja 1941. a pogotovo od proleća 1942. kada je završena fizička likvidacija zatočenih”.
Posle toga su domaće vlasti učestvovale u lovu na skrivene Jevreje koji su izbegli velika ubijanja. Za to su policajci i vojnici Nedićevog režima dobijali novčane nagrade od Nemaca.
Profesor Aleksandar Ajzinberg mi je ispričao kako su se on i majka jedne noći 1942. krili u kući supruge generala Bodija u Beogradu i tada je naišao njen sused srpski policajac i pozvao je da se kartaju jer je, kako se pohvalio, toga dana zaradio 25.000 dinara. Pronašao je tri skrivena jevrejska lica kod jednog srpskog bračnog para, i za svakog od njih petoro dobio je po 5.000 dinara.
Istoričar Božović ovako zaključuje: “U obračunavanju sa Jevrejima, okupator je policijskom aparatu u Srbiji dodelio pomoćnu ulogu domaće policije, kako je praktikovao i u drugim okupiranim zemljama. Međutim, odlučivanje o sudbini Jevreja zadržali su Vermaht (streljanje u okviru represalija) i Gestapo (nadležan za “rešavanje” jevrejskog pitanja). Oni su sproveli likvidaciju Jevreja u Srbiji, ne dozvoljavajući da se bilo ko drugi meša u to, pa ni domaći policijski aparat.”
Kroz logor Nedićevih policajaca na Banjici prošlo je oko 23.000 Srba, uhvaćenih partizana, demokrata, liberala i nemačkih protivnika raznih boja, i prema nepotpunim podacima Državne komisije za utvrđivanje zločina okupatora i domaćih izdajnika 8.756 banjičkih zatočenika je ubijeno. Profesor Milan Ristović, koji navodi ove podatke, procenjuje da je broj ubijenih još i veći, te bi se moglo reći da je Nedićev režim poubijao skoro isti broj Srba kao Nemci u svojim najmasovnijim odmazdama 1941. - u Podrinju 3.631, u Kraljevu 2.000, u Kragujevcu 3.000, odnosno 8.631 ukupno.
(Nastaviće se)